Czas na podjęcie decyzji o formie opodatkowania zbliża się wielkimi krokami. Przedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą muszą do 20 lutego 2025 roku zdecydować, jak będą się rozliczać z fiskusem. Wybór odpowiedniej formy opodatkowania to kluczowy krok w zarządzaniu firmowymi finansami, który może przełożyć się na realne oszczędności.

Trzy opcje opodatkowania w 2025 roku

Przedsiębiorcy mają do wyboru trzy główne formy opodatkowania na 2025 rok:

Opodatkowanie na zasadach ogólnych w 2025 roku

Przedsiębiorcy, którzy zdecydują się wybrać opodatkowanie na zasadach ogólnych będą opłacać podatek na zasadach skali podatkowej, dla nich składka PIT będzie wynosiła:

W 2025 roku minimalne wynagrodzenie wynosi 4 666 zł, co oznacza, że podstawa wymiaru składki dla przedsiębiorców rozliczających się na zasadach ogólnych oraz na podatku liniowym wyniesie 3499,50 zł. Miesięczna minimalna miesięczna składka zdrowotna wyniesie 314,96 zł (9% od 3499,50 zł)

Opodatkowanie na zasadach ogólnych powinni rozważyć przedsiębiorcy o dochodach do 10 000 zł miesięcznie, którzy chcą korzystać z ulg podatkowych lub rozliczać się wspólnie z małżonkiem.

Podatek liniowy – dla kogo korzystny w 2025 roku?

Przedsiębiorcy, którzy wybiorą opodatkowanie podatkiem liniowym będą płacić stałą stawę PIT -19% niezależnie od dochodów. Składka zdrowotna na podatku liniowym jest odliczana. Limit odliczenia składki zdrowotnej dla podatników rozliczających się podatkiem liniowym w 2025 roku wyniesie 12 900 zł. Może to być ostatni rok możliwości skorzystania z tej preferencji, ponieważ projekt zmian w składce zdrowotnej na 2026 rok likwiduje tę preferencję. Od 1 lipca 2022 roku podatnicy mogą odliczać składkę zdrowotną w jeden z dwóch sposobów:

  1.        Zaliczenie składki do kosztów uzyskania przychodu.
  2.        Odliczenie składki od podstawy opodatkowania.

Decydując się na tą ulgę warto pamiętać, że zaliczenie składki do kosztów jest korzystniejsze, ponieważ obniża również podstawę, od której naliczana jest sama składka zdrowotna. W tym przypadku podatnik liniowy może zmniejszyć obciążenia nawet o 3083,10 zł (w tym 2 451 zł z tytułu podatku oraz 632,10 zł z tytułu składki zdrowotnej). Opodatkowanie podatkiem liniowym może być dobrym wyborem dla przedsiębiorców, którzy uzyskują wysokie dochody, niewykorzystujących ulg podatkowych ani wspólnego rozliczania z małżonkiem. Wybór podatku liniowego nie pozwala na skorzystanie z ulgi prorodzinnej ani wspólnego rozliczenia z małżonkiem.

Dla kogo ryczałt w 2025 roku?

Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych jest uproszczoną formą opodatkowania działalności gospodarczej. Stawki podatku zależą od rodzaju prowadzonej działalności i wahają się od 2% do 17%. Osoby, które jako formę opodatkowania  wybiorą ryczałt muszą opłacać składki zależne od wysokości przychodu osiągniętego w danym roku kalendarzowym. Podstawę wymiaru składki zdrowotnej stanowi w tym przypadku odpowiednia stawka procentowa przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w czwartym kwartale roku poprzedniego (włącznie z wypłatami z zysku). Stawka procentowa uzależniona jest od wysokości osiągniętego przychodu. Sama składka wynosi 9% tej podstawy. Przeciętne miesięczne wynagrodzenie za czwarty kwartał 2024 roku zostanie ogłoszone około 20 stycznia 2025 roku, zatem wybierając ryczałt warto poczekać aby poznać wysokość składki zdrowotnej w 2025 roku.

Ryczałt może być korzystny dla firm z niskimi kosztami, które mogą korzystać z uproszczonej księgowości. Jednak nie wszyscy przedsiębiorcy mogą skorzystać z tej formy rozliczeń. Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych jest atrakcyjną formą opodatkowania dla wielu przedsiębiorców, ale nie wszyscy mogą z niej korzystać. Ograniczenia te wynikają z przepisów podatkowych i obejmują zarówno rodzaj działalności, jak i sytuacje związane z reorganizacją przedsiębiorstwa.

Wykluczenia z opodatkowania ryczałtem

Z ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych nie mogą korzystać przedsiębiorcy:

Prowadzący określone rodzaje działalności, takie jak:

Wykluczenia związane z reorganizacją działalności

Nie możesz skorzystać z ryczałtu w roku, w którym działalność gospodarcza przeszła jedną z poniższych zmian:

W takich przypadkach możliwość wyboru ryczałtu pojawia się dopiero w kolejnym roku podatkowym, pod warunkiem że przed zmianą małżonkowie nie rozliczali się na zasadach ogólnych.

Limity dochodowe i szczególne wyjątki

Osoby, które w poprzednim roku podatkowym rozliczały się w formie karty podatkowej, mogą wybrać ryczałt, jeśli ich przychody nie przekroczyły 2 mln euro. Co ważne, limit ten weryfikowany jest wyłącznie na podstawie faktur i rachunków wystawionych w poprzednim roku podatkowym.

Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych to wygodna forma opodatkowania, ale nie jest dostępna dla wszystkich. Przed wyborem tej formy opodatkowania warto dokładnie przeanalizować przepisy i sprawdzić, czy działalność spełnia wymagane kryteria dla opodatkowania w tej formie. W razie wątpliwości skonsultuj się z doradcą podatkowym, aby uniknąć błędów w rozliczeniach.

Na co zwrócić uwagę przy wyborze formy opodatkowania?

Dochody i koszty

Jeśli przewidujesz wysokie koszty działalności, wybierz zasady ogólne lub podatek liniowy.

Przy niskich kosztach warto rozważyć ryczałt.

Składka zdrowotna

Forma opodatkowania wpływa na sposób obliczania składki zdrowotnej, która w 2024 roku może wynieść nawet 15 100,70 zł w przypadku ryczałtu. Stąd wybierając formę opodatkowania warto poza zasadami rozliczeń z fiskusem przeliczyć wysokość składek do ZUS, w tym składki zdrowotnej.

Ulgi i preferencje podatkowe

Ulgi prorodzinne, wspólne rozliczenie z małżonkiem lub odliczenia są dostępne tylko przy zasadach ogólnych.

Podatek liniowy i ryczałt nie pozwalają na korzystanie z wielu ulg, dlatego też wybierając formę opodatkowania warto sprawdzić, z których ulg możemy skorzystać by finalnie zyskać na zmianie formy opodatkowania.

Rodzaj działalności

Nie każdy przedsiębiorca może skorzystać z ryczałtu. Sprawdź, czy Twoja branża jest objęta tą formą opodatkowania.

Ostateczny wybór – jak podjąć decyzję?

Decyzja o formie opodatkowania powinna być oparta na rzetelnej analizie. Warto policzyć prognozowane dochody i koszty, brać pod uwagę zmiany w przepisach oraz wysokość składki zdrowotnej. W razie wątpliwości skonsultować się z doradcą podatkowym, aby wybrać rozwiązanie najlepiej dopasowane do formy działalności i prognozy dochodów i kosztów.

Warto przeanalizować każdą z form opodatkowania by wybrać najlepszą i optymalną dla prowadzonej działalności gospodarczej.

Źródło:https://www.pit.pl/aktualnosci/przedsiebiorcy-maja-czas-do-20-lutego-2025-r-na-wybor-formy-opodatkowania-jak-placic-nizsze-podatki-legalnie-1010643

Gazeta Podatkowa nr 103 (2186) z dnia 23.12.2024

 

Kwestia naliczania i odprowadzania podatku od nieruchomości w przypadku najmu lokali mieszkalnych od lat budziła wiele niejasności. Organy podatkowe i sądy administracyjne udzielały rozbieżnych wyjaśnień w zakresie tego, według jakiej stawki należy opłacać podatek od mieszkań stanowiących przedmiot najmu. Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale podjętej w składzie 7 sędziów w dniu 21 października 2024 r., sygn. akt III FPS 2/24, rozstrzygnął wieloletni spór na korzyść podatników.

Obowiązek podatkowy przy najmie

W myśl przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 70 ze zm.) do regulowania podatku od nieruchomości w przypadku zawarcia umowy najmu zobowiązany jest właściciel. Przeniesienie zobowiązania podatkowego na najemcę jest niemożliwe.

Stawka podatku od nieruchomości

Podatek od nieruchomości jest podatkiem majątkowym, w którym przedmiotem opodatkowania jest posiadanie określonego majątku. Wysokość obciążenia podatkowego zależy od stawek podatku pozostających w związku z celami, którym służy nieruchomość, oraz od rodzaju i sposobu wykorzystania tego majątku.

Przedsiębiorcy opłacają podatek od nieruchomości z zastosowaniem stawki najwyższej od gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z zastrzeżeniem art. 1a ust. 2a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, który stanowi, że do gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej nie zalicza się m.in. budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami.

Z tym że, jeśli budynki mieszkalne lub ich części jednocześnie związane są z prowadzeniem działalności gospodarczej, wówczas należy zastosować stawkę najwyższą. Aby budynek mieszkalny mógł być opodatkowany stawką właściwą dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, powinien być zatem zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej, a nie tylko znajdować się w posiadaniu przedsiębiorcy.

Przełomowa uchwała NSA w sprawie najmu

O podjęcie uchwały dotyczącej opodatkowania lokali mieszkalnych będących przedmiotem najmu wnioskował prokurator generalny. Opowiadał się on za rozstrzygnięciem, aby wszystkie nieruchomości mieszkalne, tj. budynki lub ich części, wynajmowane przez przedsiębiorców, były objęte wyższą stawką podatku od nieruchomości, przewidzianą dla nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą, bez względu na to, komu i na jaki cel są wynajmowane.

NSA nie przychylił się do tego stanowiska i w podjętej uchwale rozstrzygnął wieloletni spór na korzyść podatników. Orzekł, iż budynki sklasyfikowane w ewidencji gruntów i budynków w rozumieniu art. 21 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego (Dz. U. z 2024 r. poz. 1151 ze zm.) jako mieszkalne, przeznaczone do najmu w ramach prowadzonej przez podatnika podatku od nieruchomości (wynajmującego) działalności gospodarczej, w takiej części, w jakiej służą zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych najemców, należy traktować jako budynki mieszkalne lub ich części, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Sąd wskazał, że w sytuacji gdy mamy do czynienia z niebudzącym wątpliwości zajęciem budynku lub jego części na cel mieszkalny (okoliczność faktyczna potwierdzająca fizyczne zajęcie powierzchni polegające na jej zamieszkiwaniu przez najemców), nie można wysuwać dalej idącego wniosku, jakoby automatycznie prowadziło to do zajęcia na prowadzenie działalności gospodarczej (tylko z racji pośredniego związku z tym, że podmiotem wynajmującym budynki mieszkalne lub ich części służące w istocie do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych najemców jest podmiot prowadzący działalność gospodarczą). Zatem za zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej nie mogą być uznane te części budynku mieszkalnego, które są wykorzystywane (zajęte) na cele mieszkalne. Należy przez to rozumieć trwałe zaspokajanie podstawowych potrzeb mieszkaniowych posiadacza lokalu, nawet wówczas, gdy ich oddanie przez podatnika, np. dewelopera, spółdzielnię mieszkaniową, spółkę komunalną, podmiot działający w formule społecznej agencji najmu lub innego właściciela będącego przedsiębiorcą, do korzystania osobom trzecim dla realizacji tej funkcji (zajęcie na cele mieszkalne) nastąpiło w ramach gospodarczej działalności podatnika, np. komercyjnego najmu. Przy czym NSA zaznaczył, że dla zastosowania preferencyjnej stawki podatku od nieruchomości istotne jest, aby w budynku (lokalu) realizowany był cel polegający na zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych. Natomiast bez znaczenia pozostaje fakt, czy funkcja mieszkaniowa realizowana jest przez podatnika czy najemcę budynku bądź lokalu.

NSA zaznaczył, że znaczenie ma kwestia trwałego realizowania potrzeb mieszkaniowych właściciela czy też najemcy nieruchomości. Pod pojęciem tym należy traktować taki rodzaj pobytu osoby fizycznej w lokalu, jaki cechuje się zaspokajaniem codziennych potrzeb życiowych tej osoby w mieszkaniu faktycznie zajmowanym w celu zaspokojenia potrzeb domowych, rodzinnych i innych w danym okresie, polegającym na nocowaniu, stołowaniu się i wypoczynku.

Tym samym charakteru takiego nie ma zakwaterowanie krótkotrwałe. Sąd zaznaczył, że w tej kwestii przychyla się do tezy prezentowanej w judykaturze, zgodnie z którą powtarzający się (w założeniu) krótkotrwały odpłatny najem lokali mieszkalnych na dobę lub kilka dni, niezwiązany z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych najemcy i jego rodziny, zbliżony jest w istocie do świadczenia usług hotelarskich i w związku z tym czynność taka skutkuje zajęciem lokalu (budynku) mieszkalnego na prowadzenie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o podatkach i opatach lokalnych.

Znaczenie wyroku dla podatników

Rozstrzygniecie to ma ogromne znaczenie dla właścicieli wynajmowanych lokali mieszkalnych, bowiem stawka podatku od nieruchomości firmowych dla budynków i ich części (w tym mieszkań) jest niemal 30-krotnie wyższa niż stawka dla budynków mieszkalnych i ich części.

W praktyce oznacza to, że firma będąca właścicielem mieszkania, które wynajmie osobie fizycznej na cele mieszkaniowe, będzie mogła opłacać za nie podatek od nieruchomości z zastosowaniem niższej stawki podatku.

Co istotne, rozstrzygnięcie to dotyczy wyłącznie długoterminowego najmu na cele mieszkaniowe i nie znajduje zastosowania w odniesieniu do powtarzającego się (w założeniu) krótkotrwałego odpłatnego najmu lokali mieszkalnych, z jakim mamy do czynienia przy wynajmie na doby, np. w miejscowościach turystycznych.

Przedsiębiorcy posiadający budynki, budowle czy grunty muszą pamiętać o obowiązku podatkowym w zakresie podatku od nieruchomości. Często zobowiązanie to stanowi znaczne obciążenie dla firmy. Jakich obowiązków należy dopełnić w tym zakresie? Jakie zmiany w 2025 r. przygotował ustawodawca?

Podatnik

Podatek od nieruchomości płacą osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, które są:

  1. a) właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych,
  2. b) posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych,
  3. c) użytkownikami wieczystymi gruntów,
  4. d) posiadaczami nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie:

Z powyższego wynika, że w przypadku gdy nieruchomość jest przedmiotem najmu lub dzierżawy, to obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości nadal obciąża właściciela tej nieruchomości. Przeniesienie zobowiązania podatkowego na najemcę jest niemożliwe. Gdyby zapis w tym zakresie został zawarty w umowie najmu, to w świetle prawa podatkowego postanowienie jest bezskuteczne, tzn. nie zwalnia właściciela nieruchomości z obowiązku rozliczenia podatku od nieruchomości. Dopuszczalna jest natomiast sytuacja, że właściciel nieruchomości oszacuje wysokość zobowiązania podatkowego i po prostu wkalkuluje ją w opłatę za najem. Istnieje też możliwość dokonania wewnętrznych uzgodnień z najemcą w zakresie obciążenia go kosztami związanymi z zapłatą podatku.

Wyjątek od tej zasady dotyczy posiadaczy nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, w sytuacji gdy posiadanie to oparte jest na umowie zawartej z właścicielem, ma miejsce na podstawie innego tytułu prawnego lub nawet ma miejsce bez posiadania takiego tytułu. Co istotne, nie dotyczy to przypadku posiadania przez osoby fizyczne lokali mieszkalnych niestanowiących odrębnych nieruchomości – chodzi tu m.in. o najem mieszkań komunalnych.

Jeżeli nieruchomość lub obiekt budowlany stanowi współwłasność lub znajduje się w posiadaniu dwóch lub więcej podmiotów, to jest odrębnym przedmiotem opodatkowania, a obowiązek podatkowy od nieruchomości lub obiektu budowlanego ciąży solidarnie na wszystkich współwłaścicielach lub posiadaczach.

Zasady odpowiedzialności solidarnej za zobowiązanie podatkowe nie stosuje się przy współwłasności w częściach ułamkowych lokalu użytkowego – garażu wielostanowiskowego w budynku mieszkalnym wraz z gruntem stanowiących odrębny przedmiot własności. W takiej sytuacji obowiązek podatkowy ciąży na współwłaścicielach w zakresie odpowiadającym ich udziałowi w prawie własności.

Stawki podatku w 2025 r.

Stawki podatku od nieruchomości mogą być różne w poszczególnych gminach. Corocznie maksymalne stawki podatku od nieruchomości są ustalane w obwieszczeniu Ministra Finansów. Ulegają one zmianie w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie I półrocza roku, w stosunku do analogicznego okresu roku poprzedniego. W 2025 r. stawki maksymalne podatku od nieruchomości wzrosną o 2,7%. Stawki maksymalne, które będą obowiązywać w 2025 r., ustalone zostały w obwieszczeniu Ministra Finansów w tej sprawie (Mon. Pol. z 2024 r. poz. 716). Przykładowo maksymalna stawka dla budynków mieszkalnych lub ich części wzrośnie o 3 grosze od 1 m2 powierzchni użytkowej. Natomiast stawka od budynków lub ich części, które są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej wzrośnie o 89 groszy za 1 m2 powierzchni użytkowej.

Obowiązki podatników

Organem podatkowym właściwym w sprawie podatku od nieruchomości jest wójt gminy, burmistrz lub prezydent miasta, w zależności od położenia nieruchomości.

Podatnicy podatku od nieruchomości składają informacje lub deklaracje do organu właściwego ze względu na miejsce położenia przedmiotów opodatkowania.

Osoby fizyczne składają informacje o nieruchomościach i obiektach budowlanych w terminie 14 dni od dnia, w którym powstały okoliczności uzasadniające powstanie albo wygaśnięcie obowiązku podatkowego lub zdarzenie powodujące zmianę wysokości opodatkowania. Natomiast osoby prawne i jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, składają deklarację na podatek od nieruchomości do 31 stycznia roku podatkowego, a jeżeli obowiązek podatkowy powstał po tym dniu – w terminie 14 dni od dnia wystąpienia okoliczności uzasadniających powstanie albo wygaśnięcie obowiązku podatkowego lub od zaistnienia zdarzenia powodującego zmianę wysokości opodatkowania.

Jeśli nieruchomość lub obiekt budowlany stanowi współwłasność (lub znajduje się w posiadaniu) jednocześnie osoby fizycznej oraz osoby prawnej bądź jednostki organizacyjnej (w tym spółki), która nie posiada osobowości prawnej, wówczas osoba fizyczna składa deklarację na podatek od nieruchomości oraz opłaca podatek na zasadach obowiązujących osoby prawne. W tym przypadku osoba fizyczna nie otrzymuje decyzji o wysokości podatku.

Osoby fizyczne opłacają podatek od nieruchomości w 4 ratach proporcjonalnych do czasu trwania obowiązku podatkowego, tj. do 15 marca, 15 maja, 15 września i 15 listopada roku podatkowego. Natomiast osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej: za poszczególne miesiące w ratach proporcjonalnych do czasu trwania obowiązku podatkowego – do 15. dnia każdego miesiąca, a za styczeń do 31 stycznia. W przypadku gdy kwota podatku nie przekracza 100 zł, płaci się go jednorazowo w terminie płatności pierwszej raty. Podatek można opłacić przelewem na rachunek organu podatkowego lub gotówką w kasie. W przypadku osób fizycznych podatek może być również pobrany w drodze inkasa.

Ważne zmiany w 2025 r.

Z dniem 1 stycznia 2025 r. wejdzie w życie ustawa o zmianie ustawy o podatku rolnym, ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz ustawy o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2024 r. poz. 1757), która wprowadzi znaczące zmiany w kwestii opodatkowania podatkiem od nieruchomości budynków i budowli.

• Nowe definicje

Zgodnie z nowelizacją jako budynek należy traktować obiekt wzniesiony w wyniku robót budowlanych, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość jego użytkowania zgodnie z przeznaczeniem, trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz który posiada fundamenty i dach, z wyłączeniem obiektu, w którym są lub mogą być gromadzone materiały sypkie, materiały występujące w kawałkach albo materiały w postaci ciekłej lub gazowej, którego podstawowym parametrem technicznym wyznaczającym jego przeznaczenie jest pojemność.

Ustawodawca zdecydował się też na wprowadzenie do ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nowej, autonomicznej definicji pojęcia „budowla” bez odwoływania się do przepisów pozapodatkowych. Jako budowlę traktować należy:

  1. a) obiekt niebędący budynkiem, wymieniony w załączniku nr 4 do ustawy, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość jego użytkowania zgodnie z przeznaczeniem,
  2. b) elektrownię wiatrową, elektrownię jądrową i elektrownię fotowoltaiczną, biogazownię, biogazownię rolniczą, magazyn energii, kocioł, piec przemysłowy, kolej linową, wyciąg narciarski oraz skocznię, w części niebędącej budynkiem – wyłącznie w zakresie ich części budowlanych,
  3. c) urządzenie budowlane – przyłącze oraz urządzenie instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, oraz inne urządzenie techniczne, bezpośrednio związane z budynkiem lub obiektem, o którym mowa w lit. a), niezbędne do ich użytkowania zgodnie z przeznaczeniem,
  4. d) urządzenie techniczne inne niż wymienione w lit. a)-c) – wyłącznie w zakresie jego części budowlanych,
  5. e) fundamenty pod maszyny oraz pod urządzenia techniczne jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową

– wzniesione w wyniku robót budowlanych, także w przypadku, gdy stanowią część obiektu niewymienionego w ustawie.

• Opodatkowanie garaży

Ustawodawca zdecydował się też uporządkować kwestię opodatkowania garaży znajdujących się w budynkach mieszkalnych. Zgodnie z nowelizacją za część budynku mieszkalnego uznawać należy także pomieszczenia przeznaczone do przechowywania pojazdów w tym budynku. W praktyce oznacza to, że za miejsce garażowe można będzie odprowadzać podatek od nieruchomości z zastosowaniem stawki niższej.

• Nowy termin

Ustawa zawiera także przepis przejściowy, zgodnie z którym podatnicy, w odniesieniu do których zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości powstaje na mocy omawianej nowelizacji w 2025 r. mogą składać deklaracje na podatek od nieruchomości na rok 2025 w terminie do dnia 31 marca 2025 r., pod warunkiem:

  1. a) złożenia do właściwego organu podatkowego w terminie do dnia 31 stycznia 2025 r. pisemnego zawiadomienie o skorzystaniu z tego uprawnienia,
  2. b) wpłacenia, bez wezwania organu podatkowego, na rachunek właściwej gminy miesięcznych rat podatku od nieruchomości:

w wysokości odpowiadającej średniej miesięcznej kwocie należnego podatku za 2024 r.

W przypadku gdy uiszczone raty będą:

1) niższe niż raty podatku od nieruchomości wynikające ze złożonej deklaracji na podatek od nieruchomości na 2025 r. za miesiące, za które zostały uiszczone – brakująca kwota podatku pozostała do zapłaty będzie podlegała, bez wezwania organu podatkowego, wpłacie na rachunek właściwej gminy w terminie do dnia 31 marca 2025 r., przy czym kwota wpłacona w tym terminie nie stanowi zaległości podatkowej w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej,

2) wyższe niż raty podatku od nieruchomości wynikające ze złożonej deklaracji na podatek od nieruchomości na 2025 r. za miesiące, za które zostały uiszczone – kwota powstałej różnicy nie stanowi nadpłaty w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej, a do jej zaliczenia lub zwrotu przepis art. 76 tej ustawy stosuje się odpowiednio.

Przykładowe maksymalne stawki podatku od nieruchomości obowiązujące w 2025 r.
Przedmiot opodatkowania Stawka
budynki lub ich części mieszkalne od 1 m2 powierzchni użytkowej 1,19 zł
związane z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz budynki mieszkalne lub ich części zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej od 1 m2 powierzchni użytkowej 34,00 zł
związane z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, zajęte przez podmioty udzielające tych świadczeń od 1m2 powierzchni użytkowej 6,95 zł
pozostałe, w tym zajęte na prowadzenie odpłatnej statutowej działalności pożytku publicznego przez organizacje pożytku publicznego od 1 m2 powierzchni użytkowej 11,48 zł
grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, bez względu na sposób zakwalifikowania w ewidencji gruntów i budynków od 1 m2 powierzchni 1,38 zł
pozostałe, w tym zajęte na prowadzenie odpłatnej statutowej działalności pożytku publicznego przez organizacje pożytku publicznego od 1 m2 powierzchni 6,73 zł

Podstawa prawna

Ustawa z dnia 12.01.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 70 ze zm.)

Źródło:https://www.pit.pl/aktualnosci/zobowiazanie-w-zakresie-opodatkowania-nieruchomosci-w-2025-r-1010618

Kiedy podatnik musi stosować w pliku JKP_VAT oznaczenia GTU?

Źródło: Gazeta Podatkowa nr 103 (2186) z dnia 23.12.2024, strona 14 – Spis treści »

 

Oznaczenia GTU stosowane są przy czynnościach, które uznano za szczególnie narażone na nadużycia podatkowe. Obecnie stosowanych jest 13 kodów GTU. Obowiązek ich stosowania w pliku JPK_VAT mają czynni podatnicy VAT. Oznaczeń tych nie stosuje się na fakturach.

Jakich czynności dotyczą kody GTU?

Elementy pliku JPK_VAT określa rozporządzenie Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju w sprawie szczegółowego zakresu danych zawartych w deklaracjach podatkowych i w ewidencji w zakresie podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2019 r. poz. 1988 ze zm.).

Jak wynika z tego rozporządzenia, podatnik ma obowiązek oznaczania w pliku JPK_VAT wybranych transakcji od GTU_01 do GTU_13 (patrz ramka).

Ewidencja w zakresie VAT należnego zawiera następujące oznaczenia GTU dotyczące:

1) dostawy:
a) napojów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 1,2%, piwa oraz napojów alkoholowych będących mieszaniną piwa i napojów bezalkoholowych, w których zawartość alkoholu przekracza 0,5% (CN od 2203 do 2208) – oznaczenie GTU_01,
b) towarów, o których mowa w art. 103 ust. 5aa ustawy o VAT – oznaczenie GTU_02,
c) olejów opałowych nieujętych w lit. b), olejów smarowych i pozostałych olejów (CN od 2710 19 71 do 2710 19 83 i CN od 2710 19 87 do 2710 19 99, z wyłączeniem smarów plastycznych zaliczonych do kodu CN 2710 19 99), olejów smarowych (CN 2710 20 90) oraz preparatów smarowych (CN 3403, z wyłączeniem smarów plastycznych objętych tą pozycją) – oznaczenie GTU_03,
d) wyrobów tytoniowych, suszu tytoniowego, płynu do papierosów elektronicznych i wyrobów nowatorskich, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym – oznaczenie GTU_04,
e) odpadów – wyłącznie określonych w poz. 79-91 załącznika nr 15 do ustawy o VAT- oznaczenie GTU_05,
f) urządzeń elektronicznych oraz części i materiałów do nich, wyłącznie określonych w poz. 7, 8, 59-63, 65, 66, 69 i 94-96 załącznika nr 15 do ustawy o VAT, a także folii typu stretch określonej w poz. 9 tego załącznika – oznaczenie GTU_06,
g) pojazdów oraz części (CN od 8701 do 8708) – oznaczenie GTU_07,
h) metali szlachetnych oraz nieszlachetnych – wyłącznie określonych w poz. 1 i 1a załącznika nr 12 do ustawy o VAT oraz w poz. 12-25, 33-40, 45, 46, 56 i 78 załącznika nr 15 do ustawy – oznaczenie GTU_08,
i) produktów leczniczych, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych – wyłącznie objętych obowiązkiem zgłoszenia, o którym mowa w art. 37av ust. 1 ustawy – Prawo farmaceutyczne – oznaczenie GTU_09,
j) budynków, budowli i gruntów oraz ich części i udziałów w prawie własności, w tym również zbycia praw, o których mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT- oznaczenie GTU_10,
2) świadczenia usług:
a) w zakresie przenoszenia uprawnień do emisji gazów cieplarnianych, o których mowa w ustawie o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (Dz. U. z 2024 r. poz. 1505) – oznaczenie GTU_11,
b) o charakterze niematerialnym – wyłącznie: doradczych, w tym doradztwa prawnego i podatkowego oraz doradztwa związanego z zarządzaniem (PKWiU 62.02.1, 62.02.2, 66.19.91, 69.20.3, 70.22.11, 70.22.12, 70.22.13, 70.22.14, 70.22.15, 70.22.16, 70.22.3, 71.11.24, 71.11.42, 71.12.11, 71.12.31, 74.90.13, 74.90.15, 74.90.19), w zakresie rachunkowości i audytu finansowego (PKWiU 69.20.1, 69.20.2), prawnych (PKWiU 69.1), zarządczych (PKWiU 62.03, 63.11.12, 66.11.19, 66.30, 68.32, 69.20.4, 70.22.17, 70.22.2, 90.02.19.1), firm centralnych (PKWiU 70.1), marketingowych lub reklamowych (PKWiU 73.1), badania rynku i opinii publicznej (PKWiU 73.2), w zakresie badań naukowych i prac rozwojowych (PKWiU 72) oraz w zakresie pozaszkolnych form edukacji (PKWiU 85.5) – oznaczenie GTU_12,
c) transportowych i gospodarki magazynowej (PKWiU 49.4, 52.1) – oznaczenie GTU_13.

Przy czym oznaczeń GTU nie stosuje się do czynności wykazanych w ewidencji na podstawie dowodów sprzedaży wymienionych w § 10 ust. 5 pkt 1 i pkt 2 rozporządzenia, czyli:

Refaktura a oznaczenie GTU

Niektórzy podatnicy w ramach prowadzonej działalności wystawiają tzw. refaktury. W tym przypadku przyjmuje się, że podatnik sam otrzymał i jednocześnie wyświadczył usługę będącą przedmiotem refaktury. Tak więc podatnik, sporządzając refakturę, na której występują pozycje objęte GTU, ma obowiązek oznaczenia jej odpowiednim kodem GTU w pliku JPK_VAT.

Korekta przy błędnym GTU

W sytuacji gdy sprzedany towar czy wykonana usługa podlega oznaczeniu w pliku JPK_VAT kodem GTU, a podatnik tego nie zrobił, powinien jak najszybciej dokonać poprawy w tym zakresie i nanieść brakujący kod GTU w pliku JPK_VAT. Nieoznaczenie w pliku JPK_VAT dostawy towarów czy świadczenia usług odpowiednim kodem GTU może niekiedy skutkować nałożeniem, w drodze decyzji, kary 500 zł za jeden błąd.

Korekty błędnego zapisu w pliku JPK_VAT, który nie wpływa na wysokość VAT należnego lub naliczonego, dokonuje się, co do zasady, poprzez jego wystornowanie, tj. wpisanie ze znakiem (-) całego wpisu, oraz ponowne dodanie prawidłowego wpisu z podaniem pierwotnego numeru dokumentu. Natomiast w przypadku gdy podatnik jeszcze nie przesłał pliku za dany okres rozliczeniowy, dopuszczalne jest ujęcie tylko jednego zapisu z poprawnymi danymi.

Organy podatkowe dopuszczają dwa alternatywne sposoby prezentowania w pliku takich korekt:

W ten sposób można korygować błąd w zaksięgowaniu faktury niezależnie od tego, w ilu oznaczeniach GTU popełniono błąd.

W przypadku zmiany, która nie wpływa na część deklaracyjną, wystarczy korekta samej części ewidencyjnej pliku JPK_VAT.

GTU_03, GTU_06 lub GTU_07

Oznaczenie GTU_03 stosuje się do dostawy olejów opałowych nieujętych § 10 ust. 3 pkt 1 lit. b) rozporządzenia, olejów smarowych i pozostałych olejów (CN od 2710 19 71 do 2710 19 83 i CN od 2710 19 87 do 2710 19 99, z wyłączeniem smarów plastycznych zaliczonych do kodu CN 2710 19 99), olejów smarowych (CN 2710 20 90) oraz preparatów smarowych (CN 3403, z wyłączeniem smarów plastycznych objętych tą pozycją).

Natomiast oznaczenie GTU_06 dotyczy dostawy urządzeń elektronicznych oraz części i materiałów do nich, wyłącznie określonych w poz. 7, 8, 59-63, 65, 66, 69 i 94-96 załącznika nr 15 do ustawy o VAT, a także folii typu stretch określonej w poz. 9 tego załącznika,

Zaś oznaczenie GTU_07 stosuje się do dostawy pojazdów oraz części (CN od 8701 do 8708).

Zatem powyższe oznaczenia stosuje się w przypadku czynności, jaką jest „dostawa towarów”, jeśli dostarczane towary są sklasyfikowane do odpowiedniego kodu CN.

Tak więc w sytuacji gdy mamy do czynienia z kompleksowym świadczeniem – np. usługą serwisową naprawy i konserwacji pojazdów, części zamienne zużyte do wykonania danej usługi serwisowej są elementem niezbędnym do wykonania usługi naprawy i konserwacji pojazdów na rzecz klientów. Jeśli więc podatnik wykonuje usługi kompleksowe (usługi serwisowe naprawy i konserwacji pojazdów), a nie dokonuje dostawy produktów wymienionych § 10 ust. 3 pkt 1 lit. c), lit. f) i lit. g) rozporządzenia, to świadcząc je, nie ma obowiązku sprzedaży tej oznaczać kodami GTU_03, GTU_06 lub GTU_07.

Oznaczenie GTU_02 oraz GTU_13

Jak wynika z § 10 ust. 3 pkt 1 lit. b) rozporządzenia, oznaczenie GTU_02 dotyczy dostawy towarów, o których mowa w art. 103 ust. 5aa ustawy o VAT.

Zaś na podstawie § 10 ust. 3 pkt 2 lit. c) rozporządzenia ewidencja VAT zawiera oznaczenie dotyczące świadczenia usług transportowych i gospodarki magazynowej – Sekcja H PKWiU 2015 symbol ex 49.4, ex 52.1 – GTU_13.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 14 kwietnia 2021 r., nr 0114-KDIP4-1.4012.92.2021.1.APR, udzielił odpowiedzi na pytanie podatnika, który świadczył usługi najmu krótkoterminowego wózków widłowych i w ramach tych usług był zobowiązany także do dostarczenia urządzenia do wskazanego miejsca przez klienta. W związku z wykonywanym transportem urządzeń podatnik obciążał klienta kosztami transportu urządzenia oraz kosztami zużytego paliwa w trakcie użytkowania przez klienta wózka. Dyrektor KIS uznał, że wyodrębniony przez podatnika w oddzielnych pozycjach na fakturze transport i zużyte paliwo należy traktować jako elementy świadczenia kompleksowego – usługi najmu krótkoterminowego wózków widłowych.

W związku z tym stwierdził, że obowiązek oznaczenia w ewidencji dostaw towarów należących do grupy GTU_02 i świadczenia usług należących do grupy GTU_13 dotyczy wyłącznie dostaw towarów i świadczenia usług w sytuacji, gdy mamy do czynienia z odrębną dostawą poszczególnych towarów czy odrębnym świadczeniem usług. Zatem, skoro transport i zużyte paliwo trzeba traktować jako elementy świadczenia kompleksowego usług krótkoterminowego najmu wózków widłowych, elementy te (transport i zużyte paliwo) nie podlegają w ewidencji dostaw towarów i świadczenia usług oznaczeniu kodami odpowiednio GTU_13 i GTU_02.

Oznaczenie GTU_09

Kod GTU_09 należy stosować w przypadku dostawy produktów leczniczych, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych – wyłącznie objętych obowiązkiem zgłoszenia, o którym mowa w art. 37av ust. 1 ustawy – Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2024 r. poz. 686).

Przepis ten przewiduje, że przedsiębiorca zgłasza Głównemu Inspektorowi Farmaceutycznemu zamiar:

1) wywozu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub

2) zbycia podmiotowi prowadzącemu działalność poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

– produktów leczniczych, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego lub wyrobów medycznych zawartych w wykazie, o którym mowa w ust. 14.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 24 listopada 2020 r., nr 0111-KDIB3-1.4012.904.2020.1.WN, uznał, że kodem GTU_09 nie oznacza się dostawy każdego leku czy wyrobu medycznego, ale wyłącznie dostawę produktów leczniczych, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych objętych obowiązkiem zgłoszenia na podstawie art. 37av ust. 1 ustawy – Prawo farmaceutyczne.

Wobec tego kod GTU_09 nie ma zastosowania do dostawy każdego leku, lecz takiego, który ujęto we wskazanym wykazie i o ile jest on wywożony lub sprzedawany poza terytorium Polski.

Oznaczenie GTU_12

Oznaczenie GTU_12 odnosi się do usług wymienionych w § 10 ust. 3 pkt 2 lit. b) rozporządzenia.

Przy stosowaniu oznaczenia GTU_12 należy wziąć pod uwagę to, że niektóre usługi wymienione w tym przepisie, do których prawodawca podał tylko symbol grupy, zawierają jeszcze rozwinięcia. Przykładowo w grupowaniu PKWiU 73.1 znajdują się m.in.:

Natomiast w grupowaniu PKWiU 85.5 znajdują się m.in.:

Podstawa prawna

Ustawa z dnia 11.03.2004 r. o VAT (Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.)

Preferencje plików cookies

Inne

Inne pliki cookie to te, które są analizowane i nie zostały jeszcze przypisane do żadnej z kategorii.

Niezbędne

Niezbędne
Niezbędne pliki cookie są absolutnie niezbędne do prawidłowego funkcjonowania strony. Te pliki cookie zapewniają działanie podstawowych funkcji i zabezpieczeń witryny. Anonimowo.

Reklamowe

Reklamowe pliki cookie są stosowane, by wyświetlać użytkownikom odpowiednie reklamy i kampanie marketingowe. Te pliki śledzą użytkowników na stronach i zbierają informacje w celu dostarczania dostosowanych reklam.

Analityczne

Analityczne pliki cookie są stosowane, by zrozumieć, w jaki sposób odwiedzający wchodzą w interakcję ze stroną internetową. Te pliki pomagają zbierać informacje o wskaźnikach dot. liczby odwiedzających, współczynniku odrzuceń, źródle ruchu itp.

Funkcjonalne

Funkcjonalne pliki cookie wspierają niektóre funkcje tj. udostępnianie zawartości strony w mediach społecznościowych, zbieranie informacji zwrotnych i inne funkcjonalności podmiotów trzecich.

Wydajnościowe

Wydajnościowe pliki cookie pomagają zrozumieć i analizować kluczowe wskaźniki wydajności strony, co pomaga zapewnić lepsze wrażenia dla użytkowników.